Hoe wil jij leven? Wat is jóuw tempo, jouw ritme?

Het zijn vragen die voortkwamen uit het gesprek met mijn coach afgelopen vrijdag. “Ga de komende 3 weken eens voelen en ervaren wat jóuw ritme is zonder dat er kinderen in huis zijn”, adviseerde ze me. Mijn kinderen zijn namelijk de komende 3 weken bij hun vader voor de zomervakantie. Dit is dus het ultieme moment om uit te zoeken hoe ik mijn dag wil doorbrengen, wat mijn ritme is, mijn tempo. Ik wil namelijk af van mijn alledaagse vermoeidheid. Door mijn autisme en adhd ben ik enorm prikkelgevoelig en kost alles me 10x zoveel energie. Mijn batterij is nooit 100% opgeladen en zal het misschien ook nooit zijn, maar wat zou het al fijn zijn als ik mijn batterij op minimaal 60 à 70% kan houden.

Tijdens de vakantie had ik minder last van prikkels en was ik minder moe. M’n hoofd leek ook niet constant ‘aan’ te staan, er zaten rustmomenten tussen, momenten dat het veel minder druk was daar bovenin. Het tempo lag lager en er moest niks. Dat gevoel zou ik graag meer willen ervaren in mijn dagelijks leven hier thuis. Hier lijkt van alles te moeten en ervaar ik meer stress en gehaastheid. Wat mijn batterij constant leeg trekt. Als moeder heb ik ook het gevoel dat ik constant ‘aan’ moet staan. Mijn lichaam en geest staan in constante paraatheid om klaar te staan voor m’n kinderen als dat nodig is. Ik ontneem mezelf daardoor een hoop rust en eigen tijd en dat kost me vooral een hoop energie. Met als gevolg dat ik soms te moe ben om echte aandacht te geven aan de kinderen. Wat juist het tegenovergestelde is van wat ik wil en belangrijk vind als moeder.

Wat dat betreft mag het roer dus om. Ik wil me minder moe voelen op de dag. Ik wil uitgeruster wakker worden. Dat vraagt om verandering, om aanpassing, van mijn kant. Ik mag – nog meer – leren mijn batterij preventief op te laden tussendoor en niet pas als het rode lampje knippert en ik dus eigenlijk over mijn grenzen heen ben gegaan. Dat is lastig, want voor mijn gevoel ‘moet’ ik dingen doen om van waarde te zijn, om nut te hebben, om dat zinvolle gevoel te ervaren. Alleen vraag ik dan teveel van mezelf en word ik uiteindelijk door mijn lichaam teruggefloten en dat is niet altijd makkelijk. Soms is het zelfs heel frustrerend als je meer wilt doen dan je eigenlijk (aan)kunt. Het is één van de consequenties van mijn diagnoses en dat kan ik maar beter accepteren.

Onze vakantie in het zuiden van Spanje heeft me inzichten gegeven. Het heeft me op een punt gebracht waarbij ik me heel goed besef dat ik niet terug wil naar mijn oude patroon. Het heeft me ook laten zien dat ik niet persé van waarde ben als ik veel doe, maar dat ik juist van waarde ben als ik gewoon met liefde en aandacht aanwezig ben, als moeder en als echtgenote. Niemand die het me dan kwalijk neemt als ik even een half uurtje ga liggen om bij te tanken en te ontprikkelen.

Deze komende 3 weken ga ik op zoek naar mijn ritme en tempo. Er is genoeg waar ik nu niet de tijd voor neem, maar wat ik wel graag zou willen: yoga, regelmatiger mediteren en schrijven, de tarot beter leren kennen en meer de ruimte geven aan mijn spirituele kant. Dingen die ik voorheen wel heb gedaan, maar die ik nu niet voldoende aandacht geef door de onrust die ik voel. Deze periode ga ik minder moeten van mezelf om mijn eigen structuur te vinden, zodat ik straks als de scholen weer beginnen er als moeder en echtgenote vanuit liefde en aandacht kan zijn voor mijn gezin. Dat ik weer de rust vind in mezelf, waarvan ik weet dat het er zit, en niet meer leef vanuit moeten, gehaastheid en stress, maar vanuit liefde, rust en warmte. Op mijn manier, want mijn hoofd werkt nou eenmaal anders en dat is helemaal oké.